دارچین سیلان،عرق دارچین عسل درخت همیشه سبز بوته ای از خانواده لورل (Lauraceae) و ادویه ای است که از پوست آن به دست می آید. دارچین بومی سریلانکا (سیلان سابق)، سواحل همسایه مالابار هند و میانمار (برمه) است .
و در آمریکای جنوبی و هند غربی نیز کشت می شود. این ادویه متشکل از پوسته داخلی خشک شده به رنگ قهوه ای است و دارای رایحه ای ملایم معطر و طعمی گرم و شیرین است.
دارچین برای طعم دادن به انواع غذاها از شیرینی‌ها گرفته تا کاری و نوشیدنی‌ها استفاده می‌شود و در بسیاری از جاها در محصولات نانوایی محبوبیت دارد. اسانس از قطعات پوست برای استفاده در غذا، لیکور، عطر و دارو تقطیر می شود.
دارچین زمانی ارزشمندتر از طلا بود. در مصر برای مومیایی کردن و اعمال مذهبی به دنبال آن بودند. در اروپای قرون وسطی از آن برای مراسم مذهبی و به عنوان طعم دهنده استفاده می شد.
بعداً سودآورترین ادویه در تجارت شرکت هند شرقی هلند بود. گونه های مختلف مرتبط نیز به عنوان منبع ادویه دارچین کشت می شوند.
از جمله کاسیا چینی (Cinnamomum cassia)، ویتنامی یا سایگون، دارچین (C. loureiroi)، دارچین اندونزیایی (C. burmannii) و دارچین مالابار (C. citriodorum).
درخت دارچین در خاک های مرطوب با زهکشی خوب رشد می کند و به ندرت ارتفاع آن به بیش از 15 متر (49 فوت) می رسد. برگهای ساده ضخیم حاشیه صاف دارند و معمولاً بیضی هستند.
رگها تقریباً موازی یکدیگر هستند. برگ های جوان قرمز و بالغ تا سبز تیره هستند.
پوست داخلی درختان جنس Cinnamomum به دو دسته اصلی تقسیم می شود: ورم (“واقعی”) و کاسیا، که یک نوع ارزان تر است که عمدتا در چین تولید می شود، در حالی که دارچین سریلانکا شاید معروف ترین دارچین “واقعی” باشد.
انواع، که نشان دهنده نوعی است که اکثر مردم جهان به صورت پودر مصرف می کنند.
این نام از کلمه عبری یا فنیقی باستان، Qinnamon و معادل یونانی باستان آن، kinnamomon گرفته شده است. این کلمه برای اولین بار در قرن پانزدهم در انگلیسی ظاهر شد، اگرچه اصطلاح cassia در اوایل قرون وسطی در زبان انگلیسی استفاده می کند.
